کلمبوس شاید برای مخاطب عام ساخته نشده باشد. اما اگر از مخاطبین فیلم باشید قطعا فیلمی است که مدت ها در ذهن شما ماندگار میشود. کلمبوس اولین فیلم کوگونادا است. هلی لو ریچاردسون که او را قبلا در یک نقش فرعی در فیلم the edge of seventeen دیدیم، اینجا در نقش اصلی، درخشان و پر رنگ میبینیم. به اختمال زیاد در همان دقایق اول فیلم متوجه اتمسفر متفاوت فیلم میشوید. دقایق اولی که بجای کمی پر انرژی بودن و یکسری دیالوگ برای معرفی کاراکتر ها قبل از شروع روایت داستان خیلی آرام و ساکت در دقایق اول شروع به روایت میکند. میتوان گفت کلمبوس حداقل درباره دو چیز است: رابطه آدم ها با پدر و مادرشان و معماری، شاید فکر کنید که این دو موضوع اصلا به همدیگر ربط نداشته باشند ولی کوگونادا نه تنها این دو را با هم مخلوط میکند بلکه لذت کشف دنیای معماری را که به احتمال زیاد شما آن را تجربه نکرده اید را به شما می دهد و این لذت را با استفاده از قاب های شگفت انگیر خود و مجموعه ای از دیالوگ هایی که کم کم به خورد مخاطب می دهد به مخاطب انتقال میکند.
کیسی با مادرش در کلمبوس زندگی می کند او در کتابخانه ای کار میکند و علاقمند به معماری است. کلمبوس شهری است که پر است از ساختمان هایی که توسط معماران معاصر ساخته شده. از ان طرف جین را داریم که در کره جنوبی زندگی میکند و پدر او معمار معروفی است که در آمریکا زندگی میکند. پدر او برای برگذاری یک همایش به کلمبوس می آید ولی بصورت اتفاقی به کما می رود و جین مجبور میشود از کره جنوبی به کلمبوس بیاید.
با اینکه ما حتی چهره پدر جین را هیچوقت نمیبینیم اما از رابطه او با پدرش به خوبی با خبر میشویم. همینطور شاهد رابطه کیسی با مادرش هم هستیم. همانطور که در بالا گفتم این فیلم درباره رابطه آدم ها با پدر و مادرشان است و در این جا دو نمونه رابطه را میبینیم که نه تنها بی مشکل نیستند که یکطرف رابطه در حال آسیب دیدن است و همین رابطه مشکل دار و معماری است که جین و کیسی را به هم نزدیک تر میکند. البته جین و کیسی دو نقطه مخالف در این دو ویژگی هستند بطوریکه جین از معماری متنفر است و برای پدرش اهمیتی قایل نیست بطوریکه در یک کشور دیگر زندگی میکند و یکسال است که با پدرش حرف نزده و در واقع علت تنفر او از معماری از همین رابطه مشکل دارش با پدرش است ولی کیسی علاقه مند به معماری است و اهمیت بیش از حدی برای مادرش قایل است بطوریکه حاضر است حتی آینده خودش را فدای بودن در کنارش مادرش کند.
به غیر از قاب های شگفت انگیز و خاص کوگونادا و آن اتمسفر ارام و ساکتی که کل فیلم شاهد اون هستیم و بازی درخشان ریچاردسون، شاهد یک روایت درگیر کننده و شخصیت پردازی حساب شده هم هستیم بطوریکه نه تنها حاضرید به همه حرف هایی که درباره معماری زده میشود گوش بدهید حتی به خنده دار جلوه دادن یک جمله معمولی توسط کیسی هم میخندید و احساسات پشت یک نگاه طولانی کیسی، زمانی که دوست او که در کتابخانه با او کار میکند و حرف بی ربطی به او میزند را درک میکنید.
کلمبوس ارزش یک بار دیدن را دارد اما اگر مخاطبش نباشید شاید قبل از این که فیلم تمام بشود حوصله تان سر برود اما اگر مثل من مخاطبش باشید شاید با هر بار دیدنش لذت ببرید.
