فصل دوم سریال mad men

mad men سریالیه که شاید بعضی موافع هنگام دیدنش عیب هاش رو تشخیص بدم ولی با همه خوبیاش کاری میکنه که عیب هاش رو فراموش کنی. mad men سریالیه که استاد تغییر کاراکتر ها و خلق کاراکتر های حذابه و این که من مخاطب درگیر دغدغه های و مشکلات اکثر و حتی همه اون ها میشم نشونه یه محصول فوق العاده س، واقعا کاراکتری وجود نداره که احساس اضافی بودن اون حس بشه، مثلا حتی بچه های دان که گاهی اوقات اونها رو میبینیم و دیالوگ های کمی دارند اما با همون دیالوگ های کم بیشترین تاثیر روی مخاطب میگذارند. شاید درباره فصل اولش گفته بودم سریال دائم این پیام که دنیا هیچ معنایی نداره رو به مخاطب میفرسته و این توی فصل دوم هم وجود داره ولی با این وجود بعضی کاراکتر ها انگار که با این مفهوم مشکل دارند و در حال تلاش برای معنا دادن به زندگی خود هستند. هیچ کاراکتری در سریال قهرمان نیست و هیچ کدام آن ها معمولی نیستند. در واقع معمولی بودن ها در غیر معمولی بودن آن ها تعریف شده. همه آن ها ویژگی های خوب و بد دارند. بعضی مواقع احساس میکنم نویسندگان به دلیل نداشتن محتوا کاراکتر ها را در شرایطی خاصی قرار میدهند، شاید در نگاه اول واسم جذاب نبود ولی تا همینجا که اومدم اطمینان دارم به نویسنده ها که اگرچه بعضی اوقات اتفاقات غیر منطقی برای کاراکتر ها درست می کنند اما باز هم با ایده های شگفت انگیزشون آدم رو به تعجب وا میدارن. هر دو فصل پیرو یکسری مفهوم هایی هستند بصورتی که فصل اول با مفهموم خیانت درگیر بود و این فصل با هویت و تعهد.

این بعد از این که 13 قسمت 50 دقیقه رو دیدم دارم مینویسم و حافظه من جواب نمیده تا رویداد ها و اتفاق های این فصل رو بنویسم و اون ها بررسی کنم و بیشتر این حسیه که بعد تموم شدن فصل دارم. 

این ایده تو فکرم هست که در حال نگا کردن درباره ش بنویسم بجای اینکه بعد از دیدن همه قسمت ها بنویسم و شاید برای فصل سوم ش این کار رو بکنم.

روزمرگی و دیگر هیچ

از اول هفته است که خودم دانشگاه را تعطیل کردم. هیچ اتفاق خاصی نیوفتاده است. یک روز صبح تا ظهر را برای از بچه های پیش دبستانی که در حال بازی کردن بودند فیلم برداری کردم. این شغل من نیست، من بیشتر شبیه یه بازیکن ذخیره هستم که در مواقع لازم تعویض می شود و به میدان میرود. تجربه منحصر به فردی بود، این که یکدفعه میان چندین نفر که اکثر آن ها جنس مخالف اند، قرار بگیری و هیچ کدام از  انها را نمیشناسی و باید حداقل ارتباطی با آن ها برقرار کنی.

از اونجای که من یک car enthusiast ام. به سری بازی forza horizon هم علاقه دارم. برای منی که هنوز به صورت جدی کار نکردم و درامدی ندارم و اگر هم داشته باشم، car enthusiast تو کشوری که پراید ۴۵ میلیونه معنی نداره پس حداقل میتونم تو دنیای مجازی یک car enthusiast باشم. اولین بار نسخه سومش رو بازی کردم و واقعا تو هیچ قسمتی کم نداشت و عالی بود. نسخه چهارمش اومد و حتی وقتی که فک میکردم نسخه سومش از این بهتر نمیشه اما بهتر بود.هنوز نسخه چهارمش کرک نشده ولی از یه سایتی اکانت اشتراکی با قیمت خیلی خوب گیر آوردم و جالب اینه که با این که اشتراکیه ولی هیچ محدودیتی تو آنلاین بازی کردن نداره.

دیروز توی اینستاگرام هشتگ forza horizon 4 رو سرچ کردم، یک پست رو باز کردم دیدم ایرانیه، رفتم تو پیج ش دیدم ده کیلو فالوور داره، رفتم تو استوری هاش دیدم میگه هر کی فورزا داره بگه با هم بازی کنیم. خلاصه اینجوری شد که الان تو گروه ۳۰ نفره هستم که همه ایرانی و فورزا بازی میکنن و لطف قابلیت کراس پلتفرم با کسایی که xbox دارند هم میشه بازی کرد.

معمولا وقتی یک سریالی پیدا میکنم که منو با خودش درگیر میکنه، همشو یکضرب میبینم، دو روز پیش بود که سریال mad men رو پیدا کردم و تا الان ۱۳ قسمت فصل اول که هر کدوم ۵۰ دقیقه هست رو دیدم، البته ۷ هفت فصلی بودن سریال باعث نمیشه یک ضرب ببینمش، اتمسفری که تو سریال هست رو هیچ جای دیگه تجربه نکردم و هم اندازه سریال سوپرانوز سریال دیوانه واریه ولی خب دیوانه وار بودنش وحشیانه نیست و بیشتر پوچی دنیا رو برای مخاطب به تصویر میکشه. تغییراتی که توی کاراکتر ها به وجود میاد دقیق و حساب شده س. اگرچه تنها عیب بزرگ فصل اولش اتفاقاتی بود که قسمت اخر سریال افتاد که غیر منطقی بود ولی خب در مقابل بقیه فصل که به صورت پیوسته کیفیت خوبی داشت قابل چشم پوشیه.

از اینکه تو این چند روز هیچ اتفاق خاصی نیوفتاد به همون اندازه بدم میاد که ساعت ۱۲ از خواب پا بشم.